İnsan herhalde hayatındaki herşeyden vazgeçebilir. Maddi tüm olanaklardan, manevi inançlarından, değerlerden hatta kendine olan inancından bile. Başladığı işten de vazgeçer, daha kafasındaki plan aşamasındaki olan eylemden de. Ancak sevmekten vazgeçebilir mi acaba ?
Soru soran evliyaya döndüm ben de farkındayım ama hakikaten merak ediyorum. Çünkü, madem kime aşık olup kime sempati duyacağın çok da elinde değil insanın, peki sevdiğiniz birine karşı olan hislerinizden de vazgeçebiliyor musunuz acaba ?
Hani sevgilisi kötü davrandığı, onu üzdüğü için ayrılanlar vardır. Hislerini yüreklerine gömer, mantığı kalbini yener modda terk ederler sevdiklerini. İşte o insanlar, o kişiden vazgeçerken aynı zamanda onu sevmekten de vazgeçiyorlar mıdır ?
Çok kötü bir ikilem; gerçek bir irade sakatlığı eğer vazgeçememe diye birşey söz konusuysa.
Düşünsenize kimi neden sevdiğinize zaten emin olamıyorsunuz, bir de üstüne o aşkı, o sevgiyi durduramama olayı söz konusu. Bir sabah uyanıp ben işe gitmekten vazgeçtim der gibi ben artık o kişiyi sevmekten vazgeçtim diyemiyorsunuz.
Fena..
4 yorum:
sevmek,
nedensiz oluyo. ve her şeyiyle seviyosun o kişiyi. iyi ya da kötü tüm huylarıyla. ben bi erkeği sevmek denince, aileden biri gibi sevmeyi anlarım. abine ya da babana kızarsın, ama ondan vazgeçemezsin. küs kaldığın zamanlar olur, ama atsan atılmazlar satsan satılmazlar.
gerçekten böyle birine denk gelmeden asla evlenmicem. aileden biri gibi sevmediğim, kan bağımız varmış gibi düşünmediğim biriyle asla...
bunların dışında kalan her şeye aşk deniyo ve aşk da fasa fisodur sevginin yanında...
Sevginin yoktan var olduğunu ama varken yok olamayacağını düşünürdüm eskiden. Sonra geçti bu hastalıklı hal. Sevgi de, pek çok insani duygu gibi beslenmek, ihtimamla korunmak, desteklenmek istiyor. Bunlar olmadığında boynunu büküyor, sessizleşiyor. Hala kurtarılabilecek durumdaysa birkaç dalı feda ediliyor belki, asla eskisi gibi olmuyor ama yaşıyor. Yok o halleri çoktan geçtiyse soluyor ve toprak oluyor. Ama kişinin bunu özgür iradesiyle yapabileceğine inanmıyorum. Sevmek akıl, mantık işi olsa idi bize en "uygun" insanı severdik. Oysa hatalar yapılabiliyor. Vazgeçmek de aynı zihnin ürünü olduğuna göre akıl ve mantıktan bağımsız gelişecektir süreç. Solma ve toprak olma aşaması sıkıntılı olacaktır ama telkinle ve bazen yaşananları unutmayarak o sürece verilen destekle sevgiler de ölür. Ölsünler, ki yeni, taptaze güzel şeylere açılsın ölü duyguların yerleri.
Neyse ki unutabiliyoruz.zamanla sevdiğimizi unutuyoruz. Ya unutma yetisine sahip olmasaydık. Hayat ne kadar çekilmez olurdu
Yorum Gönder