Rock serttir mi demiştiniz ?

Metallica, adı üstüne, Heavy Metal türünün simgeleşmiş gruplarından biri. 90'lı yıllarla birlikte biraz daha sakinleşmeye, birçok hayranının ağzından düşmeyen deyimle "yumuşamaya" başlamış olsalar da grup siyah kıyafetleri, uzun saçları ve sert mizaçlarıyla Rock müziğin bu en " kulak acıtıcı " türün öncü grubu olmuştur.

Bana göreyse Metallica'yı sert kılan tek birşey vardır: One.

İnsanlığın en büyük suçu savaşın bir kişi üzerindeki toplu kıyımını anlattığı bu parça gerek videosu gerekse sözleriyle gerçekten can sıkıcıdır. Kollarını, bacaklarını, duyma ve konuşma yeteneğini kaybetmiş, artık bir yüzü bile olmayan bir askerin aslında onu esas ayakta tutabilecek ruhunu savaşa kurban vermiş haliyle hastanedeki yakarışları sinirinizi bozar. Karanlıkta kıstırılmış, etrafını saran derin sessizliğe rağmen çığlık bile atamamanın acizliğiyle tanrısına yalvarır, öldür beni, lütfen öldür beni diye.

Ne yazık ki siz de ona katılmadan edemezsiniz, bu askerin tek uyanışının artık sadece ölüm olduğu aşikardır.

80'li yıllar boyunca hiçbir parçasına video yapmamış Metallica'nın One için yaptığı bu istisnanın altında kötü bir niyet olduğu da oldukça belli. Bırakın Rock müziği, müzik tarihinde bundan daha gerçekçi bu yüzden de moral bozucu bir başka video olduğundan ben açıkçası şüpheliyim.

Poison, aynı yıllarda, ki kendileri sarı uzun saçları ve şopar kıyafetleriyle Heavy Metal'in en renkli isimlerindendir, savaşa dair en iyi kandırma hikayesini anlattığı Something To Believe In'le bir diğer sert tokadı yapıştırmıştır.

Tanrıya ve ülkesine olan sadakatinden faydalanan politikacıların gazıyla kendini Vietnam'da bulan genç bir Amerikalı'nın, en yakın arkadaşını gözünün önünde kaybetmesini ve sonuçta kazandığı tek madalyanın artık onunla işi kalmadığı için kendisini istemeyen ülkesiyle yüzleşmesini dinleriz.
Vietnam gazilerinin eve dönüş denen süreçle aslında eski benliklerini yitirmiş yeni ve asla alışamadıkları hayatlarını açıkça gösterir bu parça. Bir kısmı eşleri ve çocuklarından kopmuş bir kısmı akıl hastanelerinde kendilerini öldürecekleri günü bekliyordur. Parçadaki gazi yeni ve farklı gözle görmeye başladığı ülkesinde sokaklarda açık bir mezarda yatar gibi sürünen evsizleri, bir kaç kilometre ötede altın kupalardan içkilerini içen zenginleri sorgular. Neden çoğu kaybederken çok az kazanandır hayatta ?
Noelini kutlamak için aradığı yakın bir arkadaşının bir otel odasında yapayalnız bir adam olarak çoktan öldüğü haberini almıştır. Üzüntüden kendini kaybetmemek için tüm gece çabalayıp bir kaç gözyaşı ile yetinmesine rağmen kendisini bomboş hissetmektedir. Aynadaki silüetine bakar ve artık inanacak hiçbir değer kalmadığı için kendisinin de gittikçe solduğunu farkederek yine her asker gibi tanrısına yakarır, bana inanacak birşey ver.

Ne Metallica kadar karanlık ne de Poison kadar sevimli olsa da Guns N' Roses da türüne ihanet etmemiş ve vaat edilen topraklar kandırmacası üzerine yazdığı savaş eleştirisi Civil War'da en uzun melodilerinden birini ortaya koymuştur.

Bu sefer yüzleşmenin hedefi açıkça bizizdir. Savaşan adamlara, ağlayan kadınlara ve ölen genç erkeklere bakın der, her zaman hep aynı şeydir bu olan. Tıpkı içimizde büyüyen nefret, kaçındığımız korkular ve yönettiğimiz yaşamlar gibi hep aynıdır aslında oynanan oyun. İçlerinde Kennedy'nin de olduğu barışa inananların öldürüldüğünü gördükçe hissizleşir ve daha net görmeyi öğrenir. Bu yüzden asla Vietnam tuzağına düşmez. Çünkü aslında tüm savaşlar bir nevi iç savaştır. Zengini besler, fakiri gömer. Tıpkı askerlerin insan manavlarındaki satıcıları oynadığı bir oyundur bu gösteri, üstelik hiçbiri de taze değildir !
Ve tekrar yüzleştirme başlar, bu sefer daha sertçe, döktüğünüz kanlara, öldürdüğünüz dünyaya, takip ettiğiniz liderlere ve yuttuğunuz yalanlara bakın der. İşte bu yüzden bu iç savaşa hiç ihtiyacı yoktur bu savaşmayan askerin.

Haklısınız, Rock müzik her zaman sert bir müzik olmuştur. Çünkü insanı insana kırdıran ama hiçbir zaman suç sayılmayan savaşların karşısında duran tek türdür. Ve bunu da işte böyle sertçe ortaya koyar.