Yozlaşmış bir tabu

Adı futbol denen sporun Türkiye versyonunu son yıllarda itici buluyorum. Çünkü sözde daha çok para kazanan kulüplerle görüntüde gelişen ama aslında tamamen makyajdan ibaret bir yozlaşmadan ibaret artık bu ülkedeki futbol.

Öte yandan çok da acınası bir durumda ve spor ile her hangi bir bağı da kalmadı. Her yıl dönüşümlü şampiyon olan üç takımın sadece bir oyuncu için harcadığı paralara bakın. Bir de sonuca.

Biri on yıl öncede kalmış, hala UEFA şampiyonluğla hava atıyor.

Biri en çok kupayı kazandıyla övünüyor.

Biri en çok para ve taraftar bende ayaklarıyla televizyon kanalı, cep telefonu gibi futbol ile kel alaka işlerle büyüklüğünü göstermeye çalışıyor.

Pazar akşamı oluyor, maç özetlerini yorumlayan kanallarda seviyesi diplerde bir sürü adam Türkçe'yi katlederek akıllarınca maç yorumluyorlar. Bakıldığında vasat bir futbol için gece ikiye kadar heyecanla çene yarıştırarak futbola ya da başka bir amaca değer katamadan gaza geliyorlar.

Sonra takımlar Avrupa'ya gidiyor, kelimenin tam anlamıyla Avrupalı takımlarca " tokatlanıyor". Lig sonu yaklaşıyor, bizim üç zengin, tek bir oyuncusu kadar bütçesi olmayan Anadolu'lu diye anılan takımlara şampiyonluğu kaptırmamak için didişip duruyorlar.

Futbolcular pahalı ama ne sporcu ahlakına sahip olmayı ne de takım olmayı becerebiliyorlar.

Antrenörler kulüp yönetiminin kuklası.

Seyirci desen mağlubiyete tahammülü olmayan potansiyel seri katil modeli.

Bu kadar basit değil demeyin. Açıkça görünen budur Türkiye futbolu ile ilgili.

Çirkin, başarısız, kötü amaçların elinde, hiçbir uluslararası karşılaşmaya gücü yetemeyecek kadar kan kaybetmiş acınası bir halde; üstelik de gittikçe kötüleşen, yazık edilmiş enerji ve para kaybı !